Śladami Łukasiewicza- Drohobycz
Drohobycz
Drohobycz to miasto na Ukrainie, położone nad Tyśmienicą w Beskidach Brzeżnych, w obwodzie lwowskim, siedziba rejonu drohobyckiego. Prawa miejskie na prawie magdeburskim Drohobycz uzyskał w 1422 roku. Od połowy XIV wieku, miasto jako część ziem Galicji Wschodniej, znalazło się pod panowaniem Polski. Pod koniec XIX wieku, gdy odkryto w pobliżu złoża ropy naftowej, miasto stało się znaczącym ośrodkiem przemysłu wydobywczego. Drohobycz jest też „miastem sklepów cynamonowych” - prozaika, rysownika Brunona Schulza.
Miasto przez wiele lat rozwijało się dzięki produkcji soli. Już w XVI wieku otrzymało przywilej oświetlenia ulic „olejem skalnym” (ropą naftową). W roku 1829 postawiono nowy ratusz – dwukondygnacyjny budynek z wieżą i gankiem, przed którym według miejscowych historyków, w roku 1822 zainstalowano pierwszą lampę naftową.
W roku 1831 kościół bazylianów został zamieniony na szpital miejski, w którym leczono również pracowników zatrudnionych przy wydobyciu ropy w Borysławiu, którzy ucierpieli w wypadkach wskutek poparzenia w wyniku spalania ropy naftowej podczas schodzenia z lampami Devi.
W drugiej połowie XIX wieku w rejonie Drohobycza zapanował gwałtowny popyt na „grunty naftowe”. W mieście zaroiło się od handlarzy i agentów nieruchomości, maklerów giełdowych, którzy omawiali operacje biznesowe i zawierali kontrakty. Kawiarnia Hotelu „Europa” przy ulicy Kowalskiej 1 stała się w owym czasie nieoficjalną miejską giełdą, na której gromadzili się licznie brytyjscy, niemieccy i austriaccy naftowcy.
W 1863 roku przemysłowiec Isaac Gottlieb i Hersch Altmann założyli w mieście pierwszą dużą rafinerię pod nazwą „Galicka” przy ulicy Borysławska 82, której tradycja trwa do dziś. Datę powstania tego przedsiębiorstwa uważa się za początek wielkiej historii przemysłowej rafinacji ropy naftowej w Ukrainie, a sam zakład uważany jest za jeden z najstarszych na kontynencie europejskim. Po 1901 roku rafineria działała pod nazwą „Galicja”.
Kolejne przedsiębiorstwo naftowe - „Polmin” przy ulicy Stryjskiej powstało przed I wojną światową. Nosiło wówczas nazwę „Cesarsko-Królewska Fabryka Olejów Mineralnych” i „odbenzyniarnia”, później jako „Państwowa Fabryka Olejów Mineralnych” (Polmin). W te czasy była to największa rafineria w Europie. Dziś przedsiębiorstwo wchodzi w skład Zakładu Rafinacji Ropy Naftowej " Galicja ".
Ciekawostki
W roku 1917 Wołodymyr Ilnicki – miejscowy wiceburmistrz i prawnik w swojej willi otworzył kancelarię, w której zajmował się głównie sprawami naftowymi. Jego syn Stefan był specjalistą w dziedzinie petrochemii i pracował dla kanadyjskich koncernów naftowych. Otrzymał 37 patentów w Stanach Zjednoczonych i około 300 w innych krajach, głównie w dziedzinie utrzymywania płynności średnich destylatów ropy naftowej w niskich temperaturach.
W mieście przy ulicy Szewczenki 12 miał swoją willę również magnat naftowy Mojżesz Gartenberg, który według miejscowych historyków był na tyle bogaty, że planował wykładać posadzki willi monetami. Dom ten pojawia się nawet na początku powieść Iwana Franki „Borysław się śmieje”.
W Drohobyczu obecnie działa technikum naftowe (kształcenie kadr dla przemysłu naftowego i gazowego) oraz 2 rafinerie ropy naftowej produkujące benzynę, olej napędowy, mazut, smołę i parafinę.
